Czasem w moje ręce trafiają teksty, które pachną domowym ciastem i przypalonym karmelem, a czasem – wspomnieniami zapisanymi w starym zeszycie. Każdy z nich wymaga innego rytmu czytania i innego rodzaju uważności.
I chyba właśnie dlatego korekta książek to jedna z tych prac, którą wykonuje się nie tylko „szkiełkiem i okiem”, ale również sercem.

Korekta książek to umiejętność znajdywania równowagi

Kilka tygodni temu poprawiałam książkę kucharską.
Nie była to typowa publikacja z przepisami – raczej ciepła opowieść o gotowaniu w rytmie codzienności.
W zdaniach było tyle życia, że wszystkie przecinki chciałam stawiać ostrożnie, żeby nie zgubić tej domowej melodii.
Trzeba było znaleźć balans między językiem kuchni a językiem książki – między szczyptą a metaforą.

Kiedy skończyłam, autorka napisała, że pierwszy raz ktoś „zrozumiał jej styl”.
To jedno zdanie znaczyło dla mnie więcej niż cały plik poprawek.

Korekta książek to sztuka słuchania

Kilka dni później na biurko trafiły wspomnienia starszego pana, spisywane dla wnuków.
Zdania czasem zbyt długie, składnia kapryśna, ale ile w tym było prawdy i wdzięczności.
Nie chciałam, żeby redakcja zabiła emocję, więc każdą poprawkę czytałam po cichu, jakby głosem autora.
To wtedy przypomniałam sobie, że korekta książki to nie tylko poprawa błędów – to rozmowa z czyimś sposobem opowiadania świata.

Praca redaktora to w gruncie rzeczy sztuka słuchania.
Nie swoich słów, ale cudzych historii.

I może właśnie dlatego, mimo że na co dzień zajmuję się korektą książek i redakcją tekstów, mam wrażenie, że przede wszystkim poznaję ludzi – przez ich zdania, rytm i ciszę między słowami.